هر دارویی که بالقوه ممکن است در بروز علائم دخیل باشد در صورت امکان بایستی حذف گردد. وقتی دوره هاي روان پریشی تمام شدند، عوامل ضد رترو ویروسی در دوزهاي پایین تر باید آغاز شوند.

تثبیت کننده هاي خلق و خو

- اسید والپروییک عموماً در خط اول درمان مانیا در بیماران HIV استفاده می شود. اسید والپروییک براي کنترل روان پریشی مربوط به ضایعات مغزي در بیماري HIV استفاده شده است. سدیم دیوالپرواکس باعث عوارض جانبی کمتري در دستگاه گوارشی می شود تا سدیم والپروت. مطالعات آزمایشگاهی نشان می دهد که اسید والپروییک ممکن است بار ویروسی را افزایش دهد. به هرحال، فقط یک گزارش افزایش بار ویروسی توسط اسید والپروییک موجود است که در بیماري بود که با داروي ضد رتروویروسی درمان نمی شد. این گزارش بخشی از مرور موردي ١٥ بیمار بود که ١١ نفر از آنها اسید والپرونیک مصرف می کردند. تاثیري که اسید والپروییک بر بار ویروسی دارد احتمالا قابل چشم پوشی است، اما درمانگران بایستی از نزدیک بار ویروسی را با استفاده از این دارو کنترل کنند. عوارض جانبی اسید والپروییک در بیماران سرولوژي مثبت HIV ممکن است برجسته تر باشند، از جمله بالا رفتن آنزیم هاي کبدي تا سه برابر معمول. همچنین اسید والپروییک ممکن است سطح زیدوودین را با کاهش گلوکورونیداسیون آن افزایش دهد.

- لیتیوم در درمان روان پریشی در بیماران سرولوژي مثبت HIV مؤثر بوده است. اما چند مورد مسمومیت عصبی لیتیوم در سطح درمانی در بیماران AIDS دیده شده است. احتمالا بخاطر اینکه لیتیوم در سلول هاي عصبی غیرطبیعی تجمع می یابد. لیتویم بایستی با احتیاط فراوان استفاده شود و سطح شیمی خون از نزدیک کنترل شود، زیرا که بیمار ممکن است دچار مسمومیت و کم آبی بدن (ناشی از تهوع و استفراغ ناشی از عوارض جانبی عوامل ضد روتروویروسی و یا عوامل عفونی اسهال و کم آبی بدن) شود

- اگر چه هیچ موردي در مقالات پزشکی درباره مصرف لاموتریجین براي درمان روان پریشی در بیماران HIV گزارش نشده است، اما جهت درمان نوروپاتی HIV بطور موفقیت آمیزي مورد استفاده قرار گرفته که نشان می دهد ممکن است تثبیت کننده دیگري براي خلق و خوي باشد. بروز راش در بیماران HIV کمتر بود.

- بخاطر تداخل بالقوه پایین دارو به دارو، گاباپنیتن هم ممکن است به عنوان یک داروي همراه در تثبیت خلق و خوي مؤثر باشد.

ضد روان پریشی ها

پزشک باید در استفاده از نورولپتیک ها احتیاط کند زیرا افرادي که AIDS دارند در خطر زیادتري از ایجاد عوارض جانبی اکسترپیرامیدال با داروهاي قوي از جمله ریسپریدون هستند. همچنین آنها به عوارض جانبی آنتی کلی نرژیک داروهاي با قدرت پایین بیشتر حساس هستند و در خطر بالایی از ابتلا به سندوم نورولپتیک بدخیم قرار دارند. به هرحال نورولپتیک ها براي کنترل حاد نشانه هاي مانیا و در درمان روان پریشی ممکن است لازم باشند. نسل دوم آنتی سایکوتیک ها نسبت به عوامل معمول، عوارض جانبی کمتري دارند.

- اولانزاپین، با تاثیرات آرام بخش، خطر پایین نشانه هاي اکستراپیرامیدال (EPS) و تاثیر گذاري در کنترل شیدایی حاد در درمان کاربرد دارد. وقتی که اولانزاپین در ترکیب با ریتوناویراستفاده شود، ممکن است دوزهاي بالاتري نیاز باشد. افزایش خطر ابتلا به قند خون و یا بی نظمی گلوکز مرتبط با استفاده از آن وجود دارد، به ویژه در زمینه مراقبت HIV که استفاده از مهارکننده هاي پروتیاز هم می تواند باعث ایجاد دیابت شود.

- مصرف ریسپریدون در دوز ٢ میلی گرم یا بالاتر بایستی با احتیاط انجام گردد زیرا بروز نشانه هاي اکستراپیرامیدال با این دوز افزایش می یابد. به هر حال یک مطالعه سري موارد نشان داده که این دارو بخوبی قابل تحمل بوده و می تواند در درمان روان پریشی مربوط به HIV با میانگین دوز روزانه ٣.٢٩ میلیگرم مؤثر باشد. گزارش هاي موردي تاثیر مهارکنندگی داروهاي ضد رتروویروسی مانند ریتوناویر و ایندیناویر روي نشان می دهند متابولیسم ریسپریدون (از طریق سیتوکروم P٤٥٠ CYP٣A٤ و CYP٣A٤) نشان می دهند. که با مسمومیت سریع و تشدید نشانه هاي اکستراپیرامیدال همراه است.

- از کلازپین به خاطر عارضه جانبی اگرانولوسیتوزیس وابسته به دوز در بیماران با نقص ایمنی اجتناب کنید، اما آن را کاملا حذف نکنید. یک مطالعه پایلوت نشان داد که این دارو داراي مزایایی هم هست وقتی که با دوزهاي محافظه کارانه (میانگین دوز روزانه ٢٧.٠٦ میلی گرم) در زمینه روان پریشی HIV و پارکیسونیسم ناشی از دارو استفاده شود.

- داروهاي جدیدتر مانند ارپیپرازول، زیپراسیدون، و کتیاپین هنوز در این جمعیت [مبتلایان به HIV] مطالعه نشده اند.

بنزودیازپینها

بنزودیازپینها ممکن است بعنوان داروي همراه در درمان شیدایی در بیماران HIV مؤثر باشد با این هشدار که آنها ممکن است اختلال شناختی را بدتر کنند.

- کلونازپام بطور موفقیت آمیزي بعنوان داروي همراه در درمان شیدایی در بیماران HIV استفاده شده است.

- لورازپام، اوکسازپام و تمازپام ممکن است ارزش ویژه اي داشته باشند زیرا با کونژوگاسیون مستقیم از طریق ترانسفراز گلوکورونیل متابولیزه می شوند، در حالی که بنزودیازپینهاي دیگر اساساً بوسیله سیتوکروم P٤٥٠ ایزوآنزیم ٣A٤ متابولیزه می شوند. ریتوناویر فعالیت ترانسفراز متابولیزه می شوند. ریتوناویر فعالیت ترانسفراز دارد.

- بسیاري از عوامل ضدرتروویروسی سیستم سیتوکروم P٤٥٠ را مهار می کنند و باعث بالا رفتن سطوح سوخت و ساز شده بنزودیازپینها توسط این آنزیم می گردند.

منبع:کتاب روانپزشکی و روانشناسی ایدز