افرادي که عفونت HIV دارند، مانند کسانی که به بیماري هاي جدي مبتلا هستند، ممکن است افکار خودکشی داشته باشند. همچنین آنها ممکن است رفتارهاي خودآزاري داشته باشند که آنها را درمعرض خطر خودکشی قرار می دهد. احتمال دارد این افکار و افعال فقط در اثر پریشانی و ناامیدي نباشد و ممکن است نشانه اي قوي از وجود اختلال شدید افسردگی بوده که می تواند با دخالت متخصص سلامت روان بهبود یابد.

از ابتدا شروع اپیدمی تا اواسط دهه ١٩٩٠، رفتار خودکشی در بیماران HIV همواره موضوع تحقیقات بسیاري بوده است. نتایج نشان داده است که خطر خودکشی و خودآزاري عمدي و افکار خودکشی در میان افراد مبتلا به HIV بسیار بیشتر بوده تا کسانی که این عفونت را نداشته اند. این یافته ها با تجارب بالینی مطابقت دارند. از زمان معرفی درمان HAART در اواسط دهه ١٩٩٠، کسانی که با مراقبت از بیماران HIV سروکار داشتند متوجه افت در بروز خودکشی شدند و گزارش هاي کمی هم در این باره در متون چاپ گردید. به نظر می رسد که بهبود در مرگ و میر و ناخوشی مربوط به HIV که نتیجه استفاده گسترده از درمان ترکیبی است به حس امید در بیماران HIV کمک نموده و این به نوبه خود باعث تغییرات مثبتی در رفتار خودکشی شده است.

مراقبت کنندگان بایستی قادر باشند افکار خودکشی را سنجیده و وجود خطر خودکشی و درجه آن را تشخیص دهند و طرح نوعی مداخله را فرموله کنند. اغلب کسانی که HIV دارند ممکن است به ایده هاي خودکشی نزد کسانی که در خط مقدم مراقبت از آنها هستند (پزشکان، پرستاران، درمانگران خانواده) طی ویزیت خانگی یا در کلینیک اشاره داشته باشند. این حائز اهمیت است که این افراد حرفه اي که در خط مقدم قرار دارند و لزوما تخصصی در سلامت روان هم ندارند، داراي مهارت تشویق بیمار جهت بحث درباره افکار خودکشی بوده، بتوانند آنرا ارزیابی نمایند و در صورت لزوم بیمار را به متخصص معرفی نمایند. نظارت بر افکار و احساسات خودکشی و کیفیت زندگی که بایستی بخشی از روند مراقبت مداوم و طولانی مدت بیمار HIV و مراقبت کننده او می باشد

متخصصان سلامت روان بایستی قادر باشند که هر گونه افکار خودکشی مشخص شده در بیماران HIV را در نظر گرفته و نشانه هاي قابل توجه مربوط به HIV و عوارض جانبی درمان، وحشت از پیش آگهی و مشکلات اجتماعی را تشخیص دهند. برخی افراد داراي عفونت HIV درباره خواستن اطلاعات و تصمیم گیري راجع به مراقبت پزشکی خود بسیار خودمختار هستند. به هنگام بحث پزشکی براي پایان زندگی مبتلایان HIV و مراقبت کننده هاي حرفه اي شان ممکن است تضادهاي عملی و اخلاقی مربوط به موضوعاتی مانند ادامه ندادن به درمان فعال و یوتونازي را تجربه کنند. آیا خواست یک فرد براي ادامه ندادن درمان بایستی معادل نقشه خودکشی قلمداد گردد؟ آیا بایستی از خودکشی به هر قیمتی جلوگیري نمود؟

منبع:کتاب روانپزشکی و روانشناسی ایدز