بنزودیازپین ها می تواند به عنوان درمان کوتاه مدت براي نشانه هاي اضطراب حاد استفاده شوند و با ایجاد راهبردهاي سازشی رفتاري و روانشناختی تدریجاً مصرف شان کم شود. مگر اینکه به واسطه سابقه وابستگی به مواد روانگردان امکان تجویز نداشته باشند. داروهاي ضد افسردگی به خصوص، SSRIs، می توانند کاملا سودمند باشند.

به هر حال، درمانگران باید از تعاملات بالقوه میان داروهاي روانگردان و بازدارنده هاي پروتیاز آگاه باشند. در صورت نیاز به تجویز بنزودیازپین ها، داروهاي با اثر درازمدت و همچنین داروهایی بدون متابولیت فعال مانند لورازپام، اگزازپام و تمازپام را انتخاب کنید. این داروها بار کبد را کم می کنند. به دلیل تحمل (قدرت تحمل نسبت به دارو)، سوء مصرف، و وابستگی به دارو، بنزودیازپین ها فقط باید براي اختلال هاي اضطرابی حاد استفاده شوند (به ویژه براي بیمارانی که اعتیاد یا سابقه اعتیاد دارند). براي مدیریت درازمدت اختلال هاي اضطرابی، داروهاي ضدافسردگی مانند SSRI و ونلافاکسین XR استفاده می شوند.

راهبرد پیشنهادي درمانی

- بنزودیازپین با دوز پایین و یک ضد افسردگی را با هم شروع کنید.

- ضدافسردگی را تا زمانی که اثرات درمانی دیده شود نمایان کنید (مقدار تجویز داروهاي ضد افسردگی براي درمان نشانه هاي اضطرابی به طور کلی پایین تر است).

- دوز ضدافسردگی را ثابت نگه دارید ولی بنزودیازپین را به تدریج کم و سپس قطع کنید (براي اجتناب از ایجاد نشانه هاي ترك).

-هنگام تجویز بنزودیازپین ها، باید آگاه باشید که می توانند منجر به بازداري زدایی رفتاري و هذیان شوند که شامل نشانه هاي زیر است: آشفتگی (گم گشتی)، گیجی، اختلال در حافظه، نوسان خلق و بی قراري (به خصوص در افراد سالخورده و کسانی که در دستگاه عصبی مرکزي مشکل دارند.) تعاملات دارویی بالقوه ممکن است بین بنزودیازپین ها و دیگر داروهایی که بازدارنده متابولیسم بنزودیازپین هستند رخ دهد که در نتیجه سطح بنزودیازپین در بدن افزایش می یابد که ممکن است به سرکوب دستگاه تنفسی و مرگ منجر شود.

از سوي دیگر، داروهاي غیربنزودیازپینی ممکن است براي مدیریت نشانه هاي اضطرابی استفاده شوند. باسپیرون، یک داروي غیر بنزودیازپین است با تداخل دارویی کمتر که براي درمان اختلال اضطراب فراگیر استفاده می شود. داروهاي ضد هیستامین مانند هیدروکسی زین ممکن است براي مدیریت نشانه هاي اضطراب مورد استفاده قرار گیرند.

مطالعه موردي: اختلال اضطرابی وابسته به مواد و اختلال اضطراب فراگیر

ریتا یک زن 44 ساله دو جنس گراي سفید پوست با سابقه 12 ساله اي از بیماري اچ آي وي است. 3 ماه پیش، بار ویروسی او به طور قابل ملاحظه اي از یک سطحی که در گذشته بود افزایش پیدا کرد و شمارش سلولهاي CD4 از 250 به 75 عدد در میلی متر مکعب سقوط کرد. پزشک رژیم ضد رتروویروسی او را از زیدوودین، دیدانوزین، و ایندیناویر به استاوودین، لامیوودین، و افاویرنز تغییر داد. در طول یکی از ملاقات هاي پیگیري، ریتا در می یابد که با وجود رژیم درمانی جدید، بار ویرووسی و شمارش سلول هاي CD4 تغییر نکرده است. او به شدت آشفته می شود و آن را یک ناکامی درمانی قلمداد کرده و تصور می کند که رو به مرگ است. به دنبال این پزشک او را براي یک ارزیابی بحران ارجاع می دهد.

در جلسه با روانپزشک، ریتا خود را به عنوان یک الکلی بهبودیافته با 7 سال ترك توصیف می کند. او همچنین یک تاریخچه طولانی مدت از مصرف ماري جوآنا را گزارش می دهد. او در طی 2 سال اخیر هر روز سیگار می کشید و به تازگی از آن دست کشیده است آن هم به دلیل اینکه توان خرید آن را ندارد. او سابقه طولانی (پیش از تشخیص اچ آي وي) از نگرانی هاي وسواسی، بی قراري یا تحریک پذیري، اختلال در خواب و مهارت هاي سازشی پایین را اظهار می دارد که با تشخیص اختلال اضطراب فراگیر سازگار است. همچنین او سابقه نشانه هاي افسردگی غیر بالینی و ترس از آشکار شدن هویت جنسی اش نزد دیگران را بازگو می کند.

روانپزشک مشخص می کند که اگر چه ریتا مصرف الکل را ترك کرده است، اما با مصرف پیوسته ماري جوآنا اضطراب مزمن اش کاهش یافته است و زمانی که مصرف مواد را کنار گذاشت، علائم روانپزشکی او ظاهر شدند. تشخیص روانپزشک براي ریتا اختلال اضطراب فراگیر است. روانپزشک ترکیبی از دارو و روان درمانی رفتاري _ شناختی را براي او تجویز می کند. با توجه به سابقه ریتا از وابستگی به مواد، روانپزشک ترجیح می دهد تا از تجویز بنزودیازپین خودداري کند و ضد افسردگی میرتازپین 15 میلی گرم را براي زمان خواب تجویز می کند تا نشانه هاي اضطرابی یا افسردگی اش تخفیف یابد. جلسات روان درمانی هفتگی، بر دوري از مصرف مواد و تقویت کردن مهارت هاي حل مساله و برخورد با تنش متمرکز است. در طول درمان، ریتا در چندین حوزه مهم پیشرفت می کند از جمله اینکه: جهت گیري جنسی و وضعیت بیماري اچ آي وي خود را براي اعضاي خانواده فاش می کند، و یک همخانه مناسبی را براي کاهش هزینه هاي زندگی پیدا می کند.

چه عواملی باید در تشخیص اختلال هاي اضطرابی در نظر گرفته شوند؟

مورد ریتا سه مبحث مهم در تشخیص اختلال هاي اضطرابی در افراد مبتلا به اچ آي وي را نشان می دهد:

• اختلال هاي اضطرابی یا الگوهاي شخصیتی مضطرب ممکن است بر عفونت مقدم باشند و بر روي توانایی فرد براي سازش با فشارهاي مرتبط با یک بیماري مزمن تاثیر بگذارند.

• مواد روانگردان اغلب بخشی از یک سابقه پیچیده هستند و باید در ارزیابی و درمان به دقت در نظر گرفته شوند.

• به هنگام ارزیابی و درمان نشانه هاي مربوط به اضطراب، روانپزشک باید یک تشخیص افتراقی کامل را در نظر گیرد از جمله علل پزشکی و دلایل وابسته به دارو.

نتیجه گیري

طیف اختلال هاي اضطرابی در افراد مبتلا به اچ آي وي می تواند در محد وده اي از بهنجار، دوره هاي ناپایدار و کوتاه تا شدید و ناتوان کننده که نشان دهنده کیفیت زندگی آسیب است را شامل شود. اگر چه اچ آي وي دلیل ویژه و معین اختلال ها نیست، اغلب نشانه ها و شکایت بیمار بر آن متمرکز می شود. ارزیابی کامل اضطراب در افراد مبتلا به اچ آي وي مهم است به دلیل اینکه سندرم ممکن است با مشکلات پزشکی همراه وابسته به اچ آي وي، داروها، یا سوء مصرف مواد روان گردان مرتبط شده باشد. خوشبختانه اختلال هاي اضطرابی، به طور کلی، به شکل مثبتی به محدوده گسترده اي از داروها و مداخلات رفتاري پاسخ می دهند.

منبع: کتاب روانپزشکی و روانشناسی ایدز