بیماران روانپزشکی مبتلا به اچ آي وي مانند مردم دیگر ممکن است با خطرهایی روبه رو شوند، از جمله فعالیت هاي جنسی ناایمن، استفاده از مواد مخدر، و مسائل اجتماعی و محیطی.علائم و اختلالات روانپزشکی ممکن است خطر اچ آي وي را به طور مستقیم از طریق تاثیر بر رفتار فرد یا از طریق تأثیر بر توانایی اش براي کسب و یا استفاده از اطلاعات اچ آي وي و مهارت هایی براي تمرین رفتارهاي سالم تر را افزایش دهد.

فعالیت های جنسی

برخلاف این عقیده رایج که اثرات جانبی داروهاي روانپزشکی فعالیت هاي جنسی را کاهش می دهد، افراد دچار اختلالات روانی مزمن و سخت از نظر جنسی فعال هستند، و اغلب چندین شریک جنسی دارند همچنین، رفتارهاي همجنس گرایانه و دو جنسی، تجاوز جنسی با تهدید و اجبار توسط دیگران، فعالیت جنسی بعد از مصرف مواد، فعالیت جنسی با شریکان جنسی ناشناخته، یا خودفروشی براي پول یا سرپناه ممکن است در بین بیماران روانپزشکی در مقایسه با دیگر گروه ها رواج بیشتري داشته باشد.

بیشتر افراد مبتلا به بیماري هاي شدید روانی، از کاندوم به صورت نامرتب استفاده می کنند و یا اصلا استفاده نمی کنند؛ فقط یک چهارم آنها از کاندوم در هر نوبت رابطه جنسی استفاده می کنند.

مواد مخدر

تعداد قابل توجهی از افراد مبتلا به بیماري هاي روانی شدید و مزمن (بیش از 25 درصد در بعضی از مطالعات) سابقه تزریق مواد دارند. بیماران روانپزشکی که مواد تزریق می کنند، به طور متناوب به این کار گرایش دارند. از آنجایی که ممکن است در زمان ارزیابی روانی تزریق نداشته باشند، سابقه تزریق مواد از سوي آنها اغلب نادیده گرفته می شود. کسب این اطلاعات نباید از هیچ تلاشی در هنگام ارزیابی خطر کوتاهی کرد. به هر صورت، تزریق مواد مخدر فقط خطري مرتبط با سوء مصرف مواد نیست. مطالعات نشانگر آن است که بیماران روانپزشکی که ترکیبی از اختلالات شناخته شده سوء مصرف الکل یا دیگر اختلالات مواد را دارند، به طور معناداري در مقایسه با آنهایی که این اختلالات را ندارند، به میزان بالاتري به عفونت اچ آي وي مبتلا هستند، حتی اگر آنها هرگز تزریق مواد نداشته باشند. ممکن است مصرف مواد روي انگیزش فرد یا توانایی براي داشتن یک رابطه جنسی ایمن اثر گذارد. هر بیماري با اختلال سو، مصرف الکل یا مواد باید به صورت یک فرآیند رایج براي خطر اچ آي وي مورد ارزیابی قرار گیرد و براي اثر منفی سوء مصرف مواد و راهبردهایی براي کاهش خطر مشاوره پیشنهاد شود. حتی مصرف گاه و بی گاه مواد و الکل می تواند منجر به رفتار جنسی نا ایمن گردد.

عوامل محیطی و اجتماعی

همچنین عوامل اجتماعی و محیطی معین ممکن است افراد دچار بیماري هاي روانی مزمن و سخت را در معرض خطر ابتلا به اچ آي وي قرار دهد. براي مثال، مؤسسه سپاري که بخشی از زندگی یک بیماري روانی است ممکن است در دراز مدت به ارتباطات او آسیب برساند و گرایش به داشتن شرکاي جنسی ناشناخته را تقویت کند. گذراندن دوره هاي طولانی در بیمارستان ها، پناهگاه ها، یا زندان ها ممکن است فعالیت جنسی با همجنس را تقویت کند، که به ویژه براي مردان پر خطر است. در همین حال، خط مشی سازمانی که دسترسی به کاندوم را محدود می کند ممکن است روي توانایی فرد درباره رابطه جنسی ایمن تر اثر گذارد.

سایر عوامل محیطی اجتماعی از قبیل بی خانمانی و آوارگی، زندگی ناپایدار و کوتاه، فقدان روابط اجتماعی حمایتی می تواند خطر ابتلا به اچ آي وي را افزایش دهد. بیماران روانی شهرنشین اغلب در محله هایی با میزان بالایی از سو مصرف مواد، الکلیسم، بیماري هاي جنسی و اچ آي وي متمرکز شده اند. در محیط هاي درمانی در مناطق اندمیک، تمام فرصت هاي جنسی پر خطر وجود دارد. همچنین میزان بالاي بیکاري ممکن است باعث افزایش فشار براي درگیر شدن در روابط جنسی خودفروشی شده و بنابراین ریسک بیشتري با خود به همراه داشته باشد. ارائه هر گونه خدمات حمایتی که به افرادي دچار بیماري هاي سخت و مزمن روانی کمک می کند مانند شغل یا مسکن ثابت، ممکن است خطر ابتلا یا انتقال اچ آي وي را کاهش دهد.

منبع: مرکز ملی پیشگیری از ایدز ایران