طی دهه ی گذشته، بدنام سازی آشکارAIDS/HIV کاهش پیداکرده است و پیشرفت هـای پزشـکی بـه طور قابل توجهی بقـا و کیفیـت زنـدگی را در بیمـاران HIV بهبـود بخشـیده است. بـا ایـن حـال، بیمـاران خردسالHIV همچنان دچار پریشانی ذهنی قابل ملاحظه ای نسبت به همسالان سالم خود هستند. علاوه بر پریشانی احساسی مربوط به نشانه های فیزیکی بیماری (مثلا زوال بـدنی، شـرایط پوستی) آنها مجبورند پریشانی احساسی بدنامی اجتماعی، انزوا، ناامیدی، افشای اجباری، فقـدان و داغدیـدگی، و اضطراب ناشی از پیش آگهی پزشکی خود را تحمل کنند. هم در بزرگسالان و هم در کودکان مبتلا به HIV، استرس روانی، کنترل خشم، کنتـرل خـارجی، و کمی حمایت اجتماعی با سازگاری کلی ضعیف ارتباط دارد.

ناتوانی در سـازگاري ممکـن است منجر به انزواي بیشتر شده و موجب بدتر شدن نشانه های روانشناختی گردد. بچه ها به طور آسیب پذیرنـد زیرا فکر میکنند بیماری آنها به علت این است که آنها بد بوده اند. مطالعات روی نوجوانانی که به درمانگاه HIV مراجعه کردند نشان داد 44 درصد افسردگی داشـتند، و 85 درصد حداقل یک تشخیص مربوط به محور یک IV-DSM بر پایه مصاحبه ساختاري بـالینی داشـتند.